Nie ma w Poznaniu drapaczy chmur - dlaczego?

To pierwsza tego typu przekrojowa praca o architekturze międzywojennego Poznania. Promocja książki odbyła się w piątek w Poznaniu, w zabytkowym Domu Tramwajarza. Wybór miejsca nie był przypadkowy. Dom Tramwajarza z 1925 roku to przykład specyficznego poznańskiego modernizmu: z jednej strony cytaty z historii architektury, z drugiej współczesne rozwiązania techniczne. 

"Poznańscy architekci przed wojną bali się zbyt nowoczesnych wzorców. Nie wykorzystywano rozwiązań niemieckich, a tym bardziej obawiano się awangardowej architektury radzieckiej. Stąd przez wiele lat w architekturze Poznania dominowała dość specyficzna odmiana modernizmu nawiązującego... do historycznych wzorców" - mówi Szymon Piotr Kubiak. 

W książce "Modernizm zapoznany" autor odnotowuje przemiany w architekturze Poznania w latach 1919- 39. Opisuje gmachy użyteczności publicznej, kamienice, bloki mieszkalne, wille, kościoły i wybrane pomniki. Jeden z rozdziałów poświęcony jest Powszechnej Wystawie Krajowej z 1929 roku. Po niej nastąpił przełom w poznańskim budownictwie. Przy placu Wolności stanął nowoczesny gmach PKO (na zdjęciu), który miał być pierwszym poznańskim "drapaczem chmur". Nie zgodził się jednak na to ówczesny architekt miejski - przypomina Szymon Piotr Kubiak. 

W książce Kubiaka znajdziemy ilustracje i opisy znanych do dziś gmachów takich jak: Wyższa Szkoła Handlowa, Dom Żołnierza czy PKO. Tekst oparty został na pracy doktorskiej obronionej w 2009 roku, uhonorowanej Nagrodą Miasta Poznania. Rozmowa z autorem  wyemitowana w ramach niedzielnego pasma Dzień Dobry Dzień Wolny do posłuchania poniżej.